Ерте замандағы Қазақстан

Балқаштың Солтүстік  батыс жағында өзенінің өзі жағынан  жел өткізбейтін Шу-Іле таулары  созылып жатыр. Жел сондай-ақ Қызылқұммен  Мойынқұм жағынан да соғады. Аңырақай тауларының қасында Делдітау, Желдібел орналасқан. Аңырақай тауларында жел  аңырап соғатын (Аңырақай жел). Сонымен  бірге халық Аңырақай жеңіліс  тапқан жоңғалар аңырап жылаған жер  деген аңыз шығарған.

Сейтіп 1730 жылы жазға  салым қазақ жасақтары өз аттарын  Мойынқұм құмдарында, Бүркітті, Шабақты, Қарақоңыз, Ырғайтты, Шу өзендерінің  аңғарларында тыңайып алып, Хантау, Аңырақай таулары өңіріне шықты.

Аңырақайдағы шайқасқа Әбілқайыр хан басшылық етті. Нақ  осы шайқас оның саяси қызметінің шарықтау шыңы болды. Шайқасқа барлық үш жүздің жасақтары қатысты. Бұл  шайқаста батырлардың бойын ерлік, қайсарлық, өздерінің жеңісіне деген  мызғымас сенім биледі.

Шайқас жекпе-жектен басталды. Жоңғарлар жағынан ортаға талантты әскербасы, қоянқолтық ұрыстың  асқан шебер жауынгері Шарыш  шықты. Қазақтар жағынан жекпе-жекке 20 жасар Сабалақ (Абылайдың бүркеншік  аты) сұранды. Абылай нақ осы жекпе-жекте  өзінің қатарлы қарсыласын жеңіп, есімін мәңгі даңққа бөлеген. М.Тынышбаев  кейін сол кезде Абылай өзгелерден асқан зор батылдығымен асып түсті  деп жазды.

Шайқастың сәтті  басталуы қазақ жауынгерлерін жеңіске  жігерлендірді. Сөйтіп олар бұл шайқаста жеңіп шықты. Майдан даласында мыңдаған қалмақ әскерлері қаза тапты. Көбі қырылып,жаралы болып жаны шықпай жатқан жау әскерінің  аңыраған дауыс бірнеше күң даланы басына көтерді. Бұл жер кейін  «Аңарақай» деп аталып кетті.

Аңырақай шайқасында жеке ерлігін және үйымдастырушылық қабілетін көрсеткендер арасында көптеген батырлар, билер, сұлтандар, рубасылары мен қатардағы жауынгерлерінің  ерлігі мен жеке басының қажыр-қайраты, бірліктің нәтижесінде қазақ  жауынгерлері бұл шайқаста женіп  шықты.

Қаратаудың, Ұлытаудың  таулы аудандарын, Сарыарқа мен Жетісу жерлерін азат ету оқиғалары халықтың тарихи жазында мәңгіге қалды. Ақтастыдағы, Бұланты жеріндегі «Қалмақ қырылған»  шайқастары, Аңыракай шайқасы қазақ  халқының тарихи өткен кезінің қаһармандық  символына айналды.

Аңырақай шайқасы  халық санасындағы бетбұрыс болды. Рухы көтерілген халық жоңғарларды  жеңуге болатын түсінді. Айбынды  женіске қарамастан, жау әлі де күшінде болатын, сондықтан кейінгі  жылдарда да оларға қарсы ұзақ әрі  титықтатын күрес күтіп тұрды.

Аныракай шайқасынан кейін қазақ билеушілердің арасында жік туды. Түпнұсқаларда Аңырақай шайқасына қатысқан сұлтандардың іс-әрекетіндегі мұндай келіспеушіліктің (жіктелуінің) себептері жайлы айтылмайды. Одан кейін көп ұзамай Әбілмамбет сұлтанның  қазақ хандарының ордасы Түркістанға  қөшіп кеткені, ал Әбілқайырдың орыс шекараларына қарай жедел жылжығаны  белгілі.

Аңырақай шайқасынан кейн қазақ хандары мен сұлтандарының  арасында жік түының негізгі себебі жоғарғы билік үшін талас болды  деп топшылауға негіз бар. Таукенің баласы Үлкен хан Болат қайтыс болғаннан кейін оның орнын Орта жүзден Сәмеке (Шахмұхамбет), Кіші жүзден Әбілқайыр аламыз деп дәмеленді. Көпшіліктің қалаған адамы Әбілмәмбет (Болаттың үшінші ұлы) болды. Мұндай таңдау жасалынғанына наразы болған Әбілқайыр  хан майдан шебінен әскерін алып, еліне кері бұрылды. Хандықтың өзіне  тимегеніне риза болмаған Сәмеке де Әбілқаирдан  кейін әскерін алып Шудың бойымен  Бетпақдалаға қарай бет тузеді. Жоңғарларға  қарсы майдан әлсіреп, өз әскері мен  Ташкентке бағыт алған Ұлы  жүздің ханы Жолбарыс қазақ елінің қас жауы жоңғарлармен мәмлеге келуге мәжбүр болды. Сейтіп, қазақ жерлерін жоңғар басқыншыларынан азат етудің ортақ ісіне оңалмас ңұқсан келтірілді.

Қазақтардың 1730 жылғы  Аңырақай жеңісіне қарамастан жоңғар хандырының жаңа шабуылының тікелей  қауіпі жойылмайды. Қазақ хандықтары жөнінде барынша агрессияшыл  саясат жүргізген Галдан-Цереннің (1727-1746 жж.) билік басына келуі мұндай шабуылдың  қауіпін күшейтті, қазақ хандарының өздері де, соның ішінде Әбілқайыр  да жоңғарлар тұтқын етіп әкеткен  өз руластарын қайтарып алмақ ниетінен тайған жоқ.

Қазақ хандықтарының  билеушілері алдында маңызды  да күрделі міндет-қазақ жүздерін сыртқы жаудан қауіпсіздендіру және елдің феодалдық батыраңқылығының күшейе түскен процессін жою міндеті  тұрды. Олардың бұған өз күштерімен жете алмайтындығына көздері жете түсті. Солтүстіктегі қуатты көрші Россиямен  одақтасу қажет болды. Осылайша қазақ  билеушілерінде орыс-қазақ саяси  және экономикалық байланыстарың одан әрі нығайтып, Россияның қол астына кірудің жолдарын іздеуге деген  ұйғарым қалыптасты.

Сонымен, жоңғар әскерлерінің шапқыншылық жылдары қазақ жүздерінің экономикалық және саяси өміріне  ұзақ уақытқа терең із қалдырып, қазақтардың тарихына «Алапат ауыр жылдар» болып енді.

 
Тақырып бойынша сұрақтар:

1. Ордабасы съезі  қашан өткізілді, онда қаралған  негізгі мәселесі.  
2. Буланты маңындағы шайқасы қашан болды және ол қалай аяқталды?  
3.Буланты шайқасында ерлік көрсеткен батырларды ата.  
4. Аңырақай шайқасы қашан болды, ол қалай аяқталды?  
5. Аңырақай шайқасында үш жүздің жасақтарын кім басқарды?  
6. Аңырақай шайқасында өз есімін мәңгі даңққа бөлеген сұлтанды ата.  
7. Аңырақай шайқасынан кейін қазақ билеушілерінің арасында жік туды, ол қандай оқиғамен байланысты?  
8. Аңырақай шайқасының маңызы қандай болды?  
9. Жоңғар шапқыншылығының қазақ халқына әкелген зардаптары.

1. Патша өкіметінің Қазақстандағы  әскери – отаршылдық әрекеттерінің  басталуы.

Әскери  бекіністер мен шептердің салынуы.

XVIIІ ғасырдың  басында патшалық Россия қазақ  даласында әскери бекіністерді  салу арқылы өзінің әскери  – отаршылдық әрекеттерін бастады.  Қазақ даласы Россияны шығыс  мемлекеттерімен жалғастыратын  көпір іспетті еді. Қазақ даласы  арқылы Европа елдерінен шығыстағы  едердерге және одан кері қарай  құрлықпен және сумен ең төте  ежелгі сауда жолдары өтетін. Осы жолдармен Россиядан Орта  Азияға, Ауғанистанға, Персияға, Қытайға,  Үндістанға және басқа Шығыс  елдеріне баруға болатын еді.

Орыс патшасы I Петр бұл елдермен экономикалық және саяси  байланыс орнатып, оны дамыту үшін алдымен  Қазақстан және Орта Азия елдерін  Россияға қосып алу керек деп  есептеді. Осы мақсатта қазақ жеріне бірнеше экспедиция жіберілді.

Швед флотымен теңізге  шайқасқа әзірленіп жатқан корабльдермен  Кронштадта жүрген I Петр 1714 жылғы 22 мамырда  «Святая Наталья» галерасында Иван Дмитриевич басқаруындағы экспедицияны жабдықтау туралы жарлыққа жеке өзі  қол қойды. 1715 жылдың шілдесінде, өз құрамында 2797 адамнан тұратын И.Д. Бухгольц отряды жорыққа шықты.

1715 жылғы бірінші  қазанда И.Д. Бухгольцтің экспедициясы  Ямышев көліне жетті, сол жерде  Ямышевск деп аталатын бекініс  салды.

Жоңғарлар қоршау кезінде (3-ай) қиратып тастаған Ямышевск бекінісінен  қайтып келе жатып, Бухцольцтің отряды Ом өзенінің сағасына жетті және көптен күткен қосымша күшін алып, 1716 жылғы 20 мамырда Омбы бекінісінің негізін  қалады.

Бухгольц Петербурге кеткеннен кейін толық қожайын  болып алып, енді өз қалауы бойынша  әрекет етуге уәкілдік алған Сібірдің бірінші губернаторы М.П. Гагарин  Ертіс бойында жаңа бекіністер тұрғызу  үшін воевода Павел Северский  мен Василий Чередовты жібереді. 1717 жылдың жазында П. Северскийдің отряды – Железинск, В. Чередовтың отряды –  Қолбасин бекіністерін салды. В.Чередов  одан әрі жүріп, жаңа бекініс- Семипалатинск (Семей) бекінісін 1718 жылы салды.

Көп кешікпей патшаның өз өкімімен майор И.М.Лихарев басқаратын тағы бір әскери команда дайындалды, оған көлді (Зайсан) толығырақ зерттеу, сондай-ақ оған И.Д.Бухгольңтің экспедициясының  сәтсіздікке ұшырауының егыжей-тегжейін білу тапсырылды.

Экспедицияның келе жатқан жолын үздіксіз қадағалап  отырған жоңғарлар И.М.Лихаревтің солдаттарына оқ атып, оларды шегінуге, мәжбүр етті, сөйтіп шегінуге мәжбүр болған И.М.Лихарев қайтар жолында 1720 жылы Өскемен бекінісін салды. Нақты  сол жылы тағы да бірнеше бекініс - Черноморецк, Черноярск, Верблюжск, Осморыжск, Убинск, Семиярск форттарын салып, 3 әскери- саяси шеп-Сібір, Ертіс және Колыван шептері үшін негіз қалады.

Абакан Острогімен (1707 ж.), Бикатун бекінісімен (1709 ж.) қатар, жақсы машықтандырылған гарнизондары, зеңбіректері көп, стратегиялық жағынан  орналасқан жері қолайлы бұл бекіністер жергілікті тұрғындарды құнарсыз жерлерге ығыстырып, Ертіс өзендерінің аралығын Россия иелігіне бекітуді, өзін казак  қоныстары арқылы қауіпсіздендіріп, отарлау тірегіне айналдыруды қамтамасыз етті.

XVIII ғасырдың орта  шенінде патша үкіметі бүкіл  елде, оның ішінде Еділ бойы, Орал, Сібір мен Қазақстан өңірінде  әскери бекіністердің ескі шептерінің  жарақталуын жақсартуға және  жаңа шептер салуға кірісті.  Осы кезде оң жағалауда Жайық  казактарының күшімен 14 қамал:  Переволоцк, Чернорегенск, Татищев,  Нижнеозерная, Расыпная, Елек қалашығы, Жайық, Сахарная, Калмыкова, Көш-Жайық,  Кулагина, Тополев, Бақсай, Гурьев  қамалдары салынды. 1769 жылдың қарсаңында  Жайық шебі бойында гарнизон  әскерлері бар, семьяларымен қоса  қазақтар мен қоныс аударған  шаруалар бар 15000-ға жуық адам  тұрды.

1734 жылы Жоғарғы  Жайық шебінің негізі қаланды. XVIII ғ. 30-40-шы жылдары Жоғарғы Жайық  қамалынан Звериноголовск қамалына  дейін 770 шақырымға созылған үй  шебін құру аяқталды.

1752 жылы 9 қамал мен  53 редуттан тұратын әскери бекіністердің  Ново-Ишим шебін салу аяқталды. Бұл шеп 540 шақырымға созылған  Уйск шебін Ертіс шебімен жалғастырды.  Ново-Ишим шебінде 2518 башқұрт, 2 драгун  полкі, 800 казак, тұрақты әскерлердің,  эскадроны болды.

XVIII ғ. 50-ші жылдарында  ұзындығы 930 шақырым Ертіс шебін  (Семей, Омбы, Железинск, Петропавл,  Өскемен, Ямышев қалалары) салу  аяқталды.

Сөйтіп, қазақ даласы әскери бекіністер шебімен біртендеп  қамту патша үкіметінің отарлауына кең мүмкіндіктер ашты. Әскери бекіністер шебінің бойында орыс, қалмақ, башқұрт  халқы тез көбейді, казак станицалары  мен шаруа слободалары пайда  болды.

2. Кіші жүз бен Орта жүз  қазақтарының Россия бодандығын  қабылдау.

Экономикалық мешеулікпен, феодалдық бытыраңқылықпен қатар  Қазақстанның өндіргіш күштерінің дамуын тежеген факторлардың бірі сыртқы саяси  қауіп болды.

Халық үшін осы ауыр жағдайда қазақ хандықтары билеушілерінің алдында маңызды да күрделі міндет қазақ жүздерін сыртқы жаудан қауіпсіз ету және елде күшейе түскен феодалдық  бытыраңқылық үрдісін жою міндеті  тұрды.

Қазақ қоғамының  ішкі күрделі даму жағдайларында, жоңғарлар  мен Еділ қалмақтарының, башқұрттардың, Жайық және Сібір қазақтарының қоршауында шын мәнінде экономикалық оқшаулау, ұлы империяның тұрақты қысым  көрсетуі жағдайында бола отырып, қазақ  жүздерінің билеушілері Россия империясы  сияқты одақтас іздеуге мәжбүр болды.

Кіші жүздің Россия құрамына енуі туралы мәселені шешу кезінде  Кіші жүз ханы Әбілқайыр бастаған хан партиясы елеулі роль атқарды. Ол қазақ хандықтары тап болған күрделі  ішкі және халықаралық жағдайда қырдағы  басқа топтардан гөрі дұрыс бағалап, бірінші кезекте Кіші жүзде Россия құрамына қосқан жағдайда Россияның  көмегімен ғана Жоңғария, сондай-ақ Цин империясы тарапынан төнген қауіп-қатерді жоюға және ішкі алауыздықтарды тоқтатуға болатынын басқалардан  бұрынырақ түсіне білді.

XVIII ғасырдың 20-жылдарына  дейін султан болып жүрген  кезінде Әбілқайыр орыстың дипломатиялық  топтарына едәуір белгілі болатын.  «Ақылы жеткілікті және қулықтан  да ада емес адам» - деп ол  жөнінде А.И.Тевкелев осындай  пікір айтқан. Ол ең алдымен  қазақ мемлекеттілігінің стратегиялық  мүдделерін басшылыққа алып, екінші  жағынан Россия әкімшілігіне  сүйене отырып, өзінің басқа бәсекелестерінен  жоғары болуға, оларды саяси аренадан  ығыстырып шығаруға ұмтылды, атақты  Тәуке ханның заманында болғанындай,  өзі билеген хандықтың жеке-дара  басшысы болу мақсатымен, халыққа  қасіретті зардабын тигізетін  жоңғар басқыншылығына жол бермеу  үшін күш пен мүмкіндікті біріктіруге  тырысты. Осы міндеттерді іс  жүзіне асыруға ұмтылған Әбілқайыр  1730 жылдың жазында Уфа наместниктігі  арқылы Петербургке елші жібереді.

1730 жылы 8 қыркүйекте  Уфаға Әбілқайырдың Сейтқұл Қойдағұлов  пен Құлымбет Қоштаев бастаған  елшілігі келіп жетті. Олар  әйел патша Анна Иоанновнаға  Кіші жүзді Россия империясының  құрамына қосу жөнінде өтініш  жасады. «Біз Әбілқайыр хан,- деп  көрсетілді жолдамада,- маған карасты  Орта жүз бен Кіші жүздің  көптеген ...халқымен сіздің алдыңызға  күлліміз бас иеміз... Сіздің қамқорлығыңызда  болсақ дейміз». Әбілқайыр өз  жолдамасында қазақтар мен башқұрттар  арасында қалыптасқан тым шиеленіскен  қарым – қатынасты баса айтты.  Хан Кіші жүзді Россия құрамына  қосу бұл қарама қайшылықтарды  жояды деп есептеді.

1731 жылғы 19 февральда  императрица Анна Иоанновна Әбілқайыр  ханға және бүкіл қазақ халқына  олардың Россия қоластына ерікті  түрде қабылданғандығы туралы  грамотаға қол қойды. Оны қазақтарға  жеткізу үшін 1731 жылдың 30 сәуірде  Кіші жүзге А.И. Тевкелев бастаған  елшілік жіберілді. Олармен бірге  Петроградка жіберілген қазақ  елшілері де оралды.

Кіші жүз қазақтарының Россия қоластына қабылдануында  атақты Бөгенбай батыр елеулі роль атқарды. 1731 жылғы 10 қазанда Тевкелевті қазақ ру басыларының жиналысына шақырды, онда Әбілқайыр, содан соң  Бөгенбай батыр, Есет, оның тумасы Құдайназар мырза, ал олардан кейін тағы да 27 білікті қазақ феодалдары Кіші жүздіңРоссияға өз еркімен қосылуы туралы юридикалық актіге қол қойды.