Беларуская літаратура 70-х – першай паловы 80-х гадоў

Паэт  не можа паўтарыцца ў новых (ці падноўленых) рэчах, калі адарвана ад іх яго душа, калі яго няма. Застаецца толькі знешні след, прыблізная копія яго  жыцця, дзейнасці, партрэта. Верш пра  жывое і нежывое, часовае і  вечнае, жыццё і смерць, немагчымасць паўтарэння таго, што было з жывой  душой. Алегарычна паэт сказаў пра гэта запытаннем: у рэстаўрыраваны дом  як змогуць залятаць вятры, птушкі, зоры, заходзіць дрэвы,кветкі, людзі? Гэты ж дом мае бетонны ганак, зашклёныя вокны. I яшчэ да яго прыстаўлены  вартаўнік.

Я люблю Максіма Танка за яго  агульназначную, засяроджаную на галоўным паэзію. Гэтая паэзія ўзнімае на ўзровень абагульнення звычайныя факты  жыцця чалавека і прыроды, прывучае нас цаніць хлеб на стале і працу  бабкі Улляны, рук якой, нябожчыцы, не маглі дамыцца суседзі і  хваляваліся, як такімі, падрэпанымі, мазольнымі імі, яна будзе стукацца ў дзверы раю. Гэта паэзія сцвярджае нас у  думцы, што няма на Зямлі нічога і  нікога больш разумнага і прыгожага, чым чалавек і яго справы. Калі я чытаю зборнік вершаў выдатнага  мастака «Збор калосся», то пераконваюся, што ён — пясняр сонца, зямлі, працы, хлеба, жанчыны iмаці. Што можа быць больш значнае, чым ісціны, выражаныя  словамі:

Падзякаваць сонцу,

  Што зноўку вярнула

  Да любае працы —

  Да збору калосся.