Тұлға әлеуметтік қатынастардың субъектісі мен объектісі

Мазмұны

	Кіріспе	3
1 тарау	Тұлға әлеуметтік қатынастардың субъектісі мен объектісі ретінде	5
2 тарау	Адам тұлғасын  зерттеудегі тұлғалық қасиетті анықтау	9
2.1	Тұлғаның әлеуметтік мәртебесі мен  ролі	18
	Қорытынды	24
	Пайдаланған әдебиеттер	26

 

 

Кіріспе

Адам  — биологиялық индивид, жердегі  тірі организмдердің жоғарғы сатысы, күрделі және ұзаққа созылған биологиялық  эволюцияның жемісі, эволюциялық  мәдениетгің алғышарты және субъектісі. Биологиялық эволюция 2,5 млн жылға созылды. Адамның биологиялық дамуы 40 мың жыл бүрын тоқтады. Осыған дейін бүгінде адамды өзге жануарлар дүниесінен еркшелейтін іргелі белгілері қалыптасты: тік жүруі, миының үлкендігі, екінші сигналдық жүйесінің болуы, ойлаудың, тілдің және сананың болуы, балалык, шақтың ұзакқа созылуы, еңбек қүралдарын және отты меңгеруі және т.б.

Бұлар биологиялықтан мәдени эволюцияға өтудің жағдайы болып  саналады. Адамның сонғы 40 мың жылда  қол жеткізгенінің бәрі биологиямен  байланысы жоқ, керісінше, мәдениетпен, коғаммен байланысты. Басқаша айтқанда, табиғи жолмен емес, керісінше, мәні әлеуметтік қатынастар жүйесінде айқындалған  қолдан жасалған ортамен байланысты. Адам биологиялық тіршілік иесі болғанымен, осыдан бастап оның индивидуалдығы калыптасады, кейін ол тұлғаға айналады.

Тұлға ретінде  адам туралы түсініктін дамуы бірнеше  кезенді қамтиды. Ежелгі Қытайдағы (б.з.д. VI-I ғғ.) даосизмде қараңғылық пен жарықты, еркектік пен әйелдікті, белсенділік пен енжарлықты, қаталдық пен ізгілікті, тыныштық пен қозғалысты өз бойына жинап, үйлесгірген адам —  дүниеде кіндік орынға қойылды. Ол өткенге  бет бұрып қарап, ал болашаққа  ту сыртын берген қалыпта еді. Дүние  адам үшін жаратылмаған, адам дүние  дамуының соңғы буыны. Адам қүдаймен индивид ретінде қатынас жасамайды, рулық әрі ұрпақ ретінде қатынаста  болады. Адам өзінін түлғалық шекарасын  сезбейді. Ежелгі Үндістандағы (б.з.д. VII—IV ғғ.) буддизм адамдардың өзіндік  индивидуалдығын жоққа шығарды. Бүған дара тұлға идеясы, индиввдуалды бірегей өмірдің өлгеннен кейін  қайтып оралмайтыны белгісіз болды. Буддизм түсінігі бойынша, өлгеннен кейін адам денесі мен санасы көптеген элементтерге бөлініп, басқа жерге  барып орнығады. Бірақ индивидуалдық  емес, тек ғарыштық жан ғана басқаға  қонады. Ал мүндай жанда индивидуалдық  болмайды. Ерік туралы ойды теріс теген буддизм адамда жан болады деген идеяға да салқын карады. Ежелгі Грецияның (б.з.д. VI—IV ғғ.) философтары бірінші болып өмірдің құндылығы оның қайталанбасгығында екенін түсінді. Олар индивидті ғарыштан бөліп, маңызды қадам жасады. Сократ антропологиялық тақырыпта төңкеріс жасады, оны адам философиясының іргетасын қалаушы дейді. Атақты "Өзіңді өзің таны" нақылы бойынша әрбір адамда ішкі "Мен" болады, оның орталығы сана мен ойлау болып табылады. Адам өмірде ұтымдылықты көздейді: ол өзіне мақсаттар кояды жәие оларға жетеді, олар үшін жауапкершілікті мойнына алады. Адамның жетілуі — оньң қызметі мен тәрбиесінің нәтижесі.

Адам  өзін-өзі танып қана қоймайды, сонымен  бірге табиғат және әлеуметтік заттардың  өлшеуіші де болады. Гректер адам іспетті, бейнелі қүдайлар құрметіне храмдар тұрғызды, онымен адамның түйсінуі мен ойлауының өлшемін бейнеледі. Бүдан кейін адамның құнды өлшеуіш екендігі жөніндегі түсінікті Демокрит пен Платон дамытты. Нәтижесінде антропологизм гректерде антропоцентризмге айналды.

Орта  ғасырларда (б.з. IV-XIV ғғ.) христиандық  адамға принципті жаңа түрғыда қарауды  үсынды, ол гуманизм ілімінен көрініс  тапты. Ежелгі Қытай, үнді және грек өркениеттеріы түлғаға дейінгі мәдениетке жатқызады. Христиандық адамды дүние жаратылысының дәл ортасына койды. Адам — бүл храм, ол құдай сияқты жаратылған. Адамда тұлғаның абсолюттік жасампаздығы бар

Қайта өрлеу  дәуірінде (XIV—XVI ғғ.) антикалық дүние  мен христиандьіқтың адамға деген  ең оң көзқарастары теріп алынып, гуманизм іліміне сіңірілді. Бүл дәуірдің ойшылдары, рухтың алыптары -Леонардо да Винчи, Микеланджело, Данте — адам түлғасының бостандығы мен егемеңдігін жариялады. Адам түлғасын олар дене мен рухтың, ақыл-парасат пен сезімнің, жердегі мен көктегінің үйлесімі деп түсінді. Қайта өрлеу дәстүрлі қоғамнан қазіргі қоғамға өтуімен, капитализмнің алғашқы көріністерінің байқалуымен де ерекшеленді. Ал капитализм әлеуметгік жоне экономикалық қүбылыс ретінде индивиді жоқ жерде орнай алмайды, ол үшін еркін кәсіпкер., саудагер, қолөнерші, жалдамалы жұмыскер болуы шарт, олар өз алдына жеке экономикалық агенттер деп бағалады.

 

1 тарау. Адамның биологиялық және әлеуметтік жағдайы. Тұлға — әлеуметтік қатынастардың субъектісі мен объектісі

Тұлға тек  қана әлеуметтік-қоғамдық қатынастардың  жемісі ғана емес, сонымен қатар  әлеуметік іс-әрекеттердің маңызды  субъектісі де болып саналады. Бұл  іс-әрекет, қызмет қоғамның барлық салаларында  әрдайым көрініп отырады. Мысалы, экономикада, саясатта, рухани өмірде. Көрнекті неміс әлеуметтанушысы  Марк Вебер әрбір адам өзінің іс-әрекетіне  белгілі бір мән, мағына береді деп  атап көрсеткен. Олар осыларды өмірде қолданады. Одан әрі саналы адамның  әлеуметтік іс-қимылы, әрекеті, қызметі  өзінше жеке дара бағытталып, өмір сүре алмайды, ол әр уақытта басқа адамдарға  бағытталады. Вебер осындай іс-әрекеттің  біреуге бағытталуын, нысаналануын тосу, күту, үміт ету (ожидание) дейді. Мұнсыз ешқандай іс-әрекет, қимыл әлеуметтік болып саналмайды. Мындай әлеуметтік іс-қимылдың алуан түрлері болады. Олардың ең бастысы мақсатқа сәйкес келетін іс-әрекет (целенаправленное действие). Бұл мақсатқа сәйкес келетін іс-әрекет тұлғаның ойлаған мақсатына жетуі үшін қолданылады.

Бұл жолда  тұлға өзіне сәйкес қажетті құралдарды пайдаланады. Вебердің пікірінше, мақсатқа сәйкес келетін іс-әрекет, қимыл  негізгі идеалдық топ болып саналады. Ал, саналы емес іс-әрекеттің салдары  әруақытта қалыптасқан нормадан ауытқуға (девиацияға) әкеледі. Әлеуметтік іс-әрекеттің, парасаттылығы, ақылға жеңдірушілігі  – тарихи процестің басты бағыты.

Вебер әлеуметік  іс-әрекетті, қимылды 4 типке бөледі:

а) ақыл-ойдың  мақсатқа бағытталуы (целерациональный). Мұнда әрбір іс-әрекеттің мақсаты  мен құрылымының бір-біріне сәйкестігі көзделеді.

ә) іс-әрекеттің  құндылыққа бағытталуы. Мұнда әрбір  іс-әрекеттің басқа құндылық, бағалық  үшін өмір сүруі (мысалы, діни немесе моральдық) көзделеді.

б) аффективтік, бұл адамның эволюциялық реакциясына  негізделген (аффективия).

в) дәстүрлік (яғни салт-дәстүрлік), мұнда адмның іс-әрекеті белгілі бір дәстүр, салтқа сәйкес болады.

Тұлғаның  әлеуметік қызметі деп, адамның  өмірді өзінше игеріп, меңгеруі және адамның  өзінің қоғамдық қатынастарды, құбылыс, процестерді өзгертуші субъект  ретінде дамып, жетілдіруін айтады.

Әлеуметтік  іс-әрекет пен қызметтің қозғаушы күші объективтік жағдайлармен байланысты. Объективтік жағдай адамдардың қажеттілігінен, мұң-мұқтажынан, мүддесінен, мақсатынан шығады.

 

Басқаша айтқанда, адамды іс-әрекетке, қызметке итермелейтін негізіг себептер –  қажеттілік, мұқтаждық, мүдде және мақсат. Қажеттілік өмірде болады, бірақ, ол қолда  жоқ зәрулікке жатады. Қажеттілік табиғи және әлеуметтік болып екіге  бөлінеді. Табиғи қажеттілік, ол өз кезегінде  әлеуметтік қажеттілікке ұласады.

Табиғи  қажеттілікке тамақ ішу, киім кию, баспана  қажеттіліктер (мқұтаждықтар) жатады. Мұндай әлеуметтік қажеттілікке еңбек  ету, басқа адамдармен байланыста болу, қоғамдық өмірге араласу т.б. мұқтаждықтар кіреді. Қажеттілікті адам терең сезініп, түсінесе, оны өтеуге, іске асыруға  тырысса, ол мүддеге, ал, мүдде мақсатқа айналады. Мұның өзі екінші жағынан, тұлғаның қажеттілікке, мұқтаждыққа, мүддеге, мақсатқа терең көзқарасын қалыптастыруын керек етеді.

Адам  мүддесі, мақсаты белгілі бір  қажеттілікті (мұқтаждықты, зәрулікті) қанағаттандыру мүмкіндігіне қарай  тұлғаның іс-әрекетінің, қызметтерінің  бағыттарын белгілеп отырады. Жалпы  мүдде, мақсат адамның қоғамда өмір сүру қызметінің қалыптасқан жағдайлар  мен орындарын сақтау немесе оларды өзгерту үшін күреске жеке адамдарды  жұмылдыратын шешуші себеп ретінде  байқалады.

Мүдделердің, мақсаттардың негізінде әлеуметтік талап-тілектерді білдіретін адамдардың қажеттіліктері жатады. Осыған орай мүдде, мақсат бір нәрсеге, затқа деген  қажеттілікті түсінудің түрі ретінде  көрінеді.

Қажеттілік  тұлғаны өзін қоршаған әлеуметтік ортамен  қатар сыртқы табиғатпен тығыз байланыстырады, өйткені адам табиғаттен керегін  алып, өзінің мүддесін, мақсатын қанағаттандырып  отырады. Ол табиғатқа тәуелді болады, бірақ, бұл тәуелділікті біршама  бәсеңдетуге, төмендетуге тырысады. Сөйтіп ол табиғаттағы жоқ заттарды қолдан жасап, өзінің қажетілігін, мұқтаждығын  қанағатандырады. Осылардың нәтижесінде  тұлға табиғаттан біршама тәуелсіз болады.

Қажеттілік  – объективті дүниенің даму заңдарының негізгі бір түрі. Осыған орай тұлға  қажетілікті терең, жан-жақты түсініп, оны меңгеріп, өзінің ісінде, қызметінде пайдаланып отырады. Екінші жағынан, қажеттілік тұлғаның өмірдегі белсеңділігін, жауапкершілігін  арттырудың басты факторларына жатады. Тұлғаның атқаратын іс-әрекеті, қызметі  белгілі бір нақты мүдделерді жүзеге асыруға бағытталады.

Кейбір  жағдайларда адам жаңа бір әлеуметтік жағдайда өзінің мүдделерін өзгерте  алмайтын халге ұшыраса, онда ол өзінің жүріс-тұрмысын, мінез-құлқын өзгертуге, яғни бейімделуге мәжбүр болады.

Бейімделу - өмір сүру жағдайларының өзгерісіне деген сол адамның көзқарасының қалыптасуына көмектеседі, сөйтіп түсініспеушіліктің нәтижесінде пайда болатын шиеленісті жоюға, я болмаса оны бәсеңдетуге  жағдай туғызады.

Қажеттіліктің мүддеге айналуы, ал, мүдденің мақсатқа айналуы бұл субъект қызметінің екі сатысы. Мұның әрқайсысы іс-әрекеттің  себебі ретінде сипатталады,

Мүдденің  мақсатқа айналу сатысында қозғаушы күш ретінде болатын адамдардың ынталары, бастамалары, ниеттері, т.б. маңызды  рөл атқарады, осылардың өзара  байланыс-қатынастары тұлғаның қызметінің әлеуметтік жағын құрайды. Әлеуметтік іс-әрекеттің, қызметтің сырт көрінісі адамның нақтылы көзқарасынан, жалпы  идеологиясынан да байқалады. Тұлғадағы  жоғары адамгершілік, құнды, бағалы нұсқаулар, мұраттар, бағдарламалар оны қоршаған әлеуметтік ортаға бейімделу ретінде  бола отырып, тұлғаның жоғары кәсіби мамандығын, белсеңділігін, жауапкершілігін, іскерлігін ұдайы арттырып отырады. Бұл қатынастар индивидтің нақтылы қызметінің мәні мен мазмұнын, оның мақсаты мен  міндетін қалай түсінетініне, осы  қызметтің қажеттілігіне деген  сезіміне қарай өзінің қызметінде қанағаттану  немесе қанағаттанбау сезіміне сәйкес құрылады.

Жеке  адам мен қоғам арасындағы әлеуметтік қатынастар әлеуметтік бақылау жағдайында қалыптасып, іске асырылады.

Әлеуметтік  бақылау дегеніміз, оның ішінде құқықтық түрде де реттеу арқылы әлеуметтік жүйені құрайтын элементтердің өзара  әрекетін реттеу жолымен қамтамасыз етеді және сол жүйенің өздігінен  басқарылу тәсілі болып табылады.

Сол сияқты әлеуметтік бақылау дегеніміз –  ол жеке дара адам мен (индивидтің) қоғамның, азамат пен мемлекеттің өзара  қатынастарын реттейтін құрал. Әлеуметтік бақылау шеңберіндегі әлеуметтік қатынас  дегеніміз, ол – субъект (адам, адмдардың  алуан топтары мен бірлестіктері) мен объектінің (сырт дүниенің), жай  ғана қатынасы емес, бұлар әр түрлі  сипаттағы элементтердің өзара  қарым-қатынастары.

Сөйтіп  әлеуметік бақылау дегеніміз, ол индивидтердің әлеуметтік тәртібін тек қана саяси мекемелердің ғана тұрғысынан емес, сонымен қатар басқа  да әлеуметтік мекемелердің (яғни, білім  берудің, мәдениеттің, мораль) тарапынан  да реттеу болып табылады.

Әлеуметтік  бақылау – топтың, ұжымның, қоғамның тұрақтыдығын, бірлігін сақтайды.

Адамның іс-әрекеті деп, оның мұқтаждығы мен  алдына қойған мақсатты жүзеге асыруға  бағытталған әрекеттердің жиынтығын  айтамыз.

М. Вебер  атап көрсеткендей, адамның мінез-құлқы  деп, оынң іс-әрекетінің, қызметінің сыртқы көрінісін айтады. Оның негізгі үш түрі болады:

а) инстинктивті; ә) қарапайым; б) әлеуметтік;

Мінез-құлықтың бірінші және екінші түрі көбінесе саналы, ерікті емес түріне жатады да, оның әлеуметтік мәні болмайды.

Мінез-құлықтың мұндай түрлерін, психология ғылымы зерттейді. Екінші жағынан, кейбір осындай тәртіптің  түрлерінде әлеуметтік жақтар болуы  мүмкін (мысалы, білместіктен, байқаусызда  жасалған қылмыстар). Мінез-құлықтың саналы өз үлгісі тек адамға ғана тән. Ол адамның  ақыл-ойының көмегімен еркін бақылауы арқылы іске асырылады. Сондықтан оынң әлеуметтік маңызы және әлеуметтік мәні болады. Мұндайды әлеуметтік мінез-құлық  деп санаайды.

Әлеуметтік  мінез-құлық әр түрлі болады, олар:

а) индивидуалды (яғни, жеке адамның мінез-құлқы);

ә) ұжымдық  – бұл жалпы мұқтаждығы, талап-тілегі және іс-әрекет мақсатының бірлігі  кезінде құрылған ұйымдасқан топтың мінез-құлықтары;

б) бұқаралық  – бұл бір типті, әрі ұйымдаспаған үлкен бұқара тобының мінез-құлқы.

Жеке  адам мінез-құлқының құрылымы үш элементтен тұрады:

а) мотивация, мұқтаждық пен себеп-дәлелдердің  көкейтесті мәселелері;

ә) шешімдер, яғни шешімнің мақсаты, оны іске асырудағы  құралдарды іріктеп алу, жоспарлау;

б) іске асыру, өмірге ендіру. Бұл қоршаған ортаға әсер ету, болатын нәтижені талдау, іс-қимылдарды жүзеге асыру.

Әлеуметтік  мінез-құлықтың өлшемі болып қылық (поступок) саналады. 

Қылық –  бұл іс-әрекет. Мұның әлеуметтік маңызы және мәні болады. Мысалы, анасы  баласына уақытында тамақ бермесе, бұл жағымсыз қылық болып есептеледі.