әлеуметтану

Тарих сияқты, әлеуметтану  да  екі негізгі мәселемен ұштасады, біріншіден, белгілі әлеуметтік заңдылықтардың болуымен, және, екіншіден, қоғам дамуына  ықпал ететін,  жеке, дара, қайталанбас құбылыстар мен үрдістердің дамуымен. Құндылықтар мен нормалардың, қатынастардың субъективті-объективті байланыс эволюциясын айқындауға, тек тарих пен әлеуметтанудың бірлескен күші нәтижиесінде ғана жетуі мүмкін.

Екі ғылымның өзара әрекеті  – саясаттану мен әлеуметтану ғылымының  жаңа ғылым саласын - саяси әлеуметтануды белгіледі. Саясаттану мен әлеуметтанудың байланысы белгіленеді, біріншіден, қоғамның жалпы әлеуметтік жүйе ретінде ерекшелігін ескеріп, саяси өмір заңдылықтарын айқындауға  болады, екіншіден, қоғамға  саяси құрылым мен әртүрлі саяси  құрылыстардың ықпалын үнемі ескеру қажет. Әлеуметтану философиямен тығыз байланысты. Олардың негізінде  адамзаттың әлеуметтік ойының  алғашқы тұтастық байланысы жатады. Философияның  принциптері, категориялары мен заңдары  қоғам, қоғамдық қатынастар, әлеуметтік байланыстар, әлеуметтік әрекеттер әлеуметтану түсінігінің негізіне жатады. Философия материя, сана түсініктерін қолданса, әлеуметтану - әлеуметтік құрылым, әлеуметтік институттар, мәдениет пен қоғамның  әлеуметтік ұйымдасуын зерттейді.

Барлық құбылыстар мен  үрдістер, адам әрекетінің барлық салаларын  материалдық, сондай-ақ, рухани әлеуметтанумен гуманитарлық ғылымдардан гөрі экономикалық, саяси, қоғам өмір әрекетінің  рухани жақтарын да  қарастырады.

1.6 Америка және ағылшын оқулықтарындағы әлеуметтану пәні

Әр елдің әлеуметтанушыларымен  сирек  бір жерден шығатын пікір  айтылады. Соңғы жылдары АҚШ пен  Англияда  басылып шығарылған әлеуметтану  оқулықтарындағы өзгешеліктерді мысалға  келтірейік.

 С.Курт, С.Хастингс, Д.Харрис : “Әлеуметтану – бұл адамзаттың  өзара әрекет үлгісінің ғылыми   зерттеуі”.  Кр. Дуб.  “Әлеуметтану – бұл адам тәртібі және осы тәртіпке әсер ететін, адамның әлеуметтік ортасын ғылыми зерттеуі”.

Ст. Мур, Б. Хендри: “Әлеуметтану – бұл адам тәртібін зерттейтін әдістер жөніндегі  ғылым ”.

Дж. Херд : “Әлеуметтану –  бұл адам қауымын зерттейтін ең нақты, негізгі жол ”.

М. Тейлор, Л. Рин, С. Розенталь, К. Догби:  “Әлеуметтану-бұл әлеуметтік топты және олардың адам тәртібіне  әсері жөнінде оқыту”.

Н.Смелсер: “Әлеуметтану бұл қоғам мен әлеуметтік қатынастың ғылыми зерттеуі. Ол берілген фактілерге  немесе әлем шындығына сүйене отырып,  ғылыми түсініктемелерді қолдана отырып, игеруге тырысады”. Анықтамалардың  елеулі бөлігі бұл пәннің  «тәртіптік» түсініктемесімен байланысты.  Сонымен қатар, кейінгі жылдары бірқатар авторлар әлеуметтану пәніне  қоғам, әлеуметтік құрылым мен жүйе  жөнінде, ғылым ретінде қыр-сырын кеңінен ашуға тырысады. Әр анықтама ғылым негізін түсінуге өз айрықша  үлесін қосады.

2 Әлеуметтік  ой дамуының негізгі тарихи  кезеңдері

Қоғамдық өмірде әлеуметтік мәселелерді талдау талпыныстары  ерте кезден басталса да, әлеуметтану  жеке ғылыми пән негізінде 19 ғасырдың 30-шы жылдары ғана қалыптасты. Осыған қарамастан, қоғам жөнінде белгілі көріністер  көптеген  ғасырлар тоғысында дамып келді.

Әлеуметтанудың  алғышарттары  қоғамның  өзіндік  әлеуметтік  үрдістері жөнінде  объективті ғылыми білім алу сұранысынан  белгіленеді.  Әлеуметтанудың  түп-тамыры  жалпы өркениеттің табиғатын  айқындайды. Бұл әлемдік  нарықтың біртіндеп қалыптасуы, ұқсас саяси құрылымның  пайда болуы мен әр түрлі мәдениет өзара байланысының  қалыптасу үрдісі  белгіленеді. Білім мен тұтас әлеуметтік әлемді біліп, тану қоғам жөнінде ерекше  ғылымды талап етті. Әлеуметтану  тарихын бірқатар кезеңдерге бөледі.

Бірінші кезең  Ежелгі әлем қоғамы жөнінде әлеуметтік білімдердің қалыптасуын мен  дамуын қамтиды. (миф пен эпос: шындықтың  айқын көрінісі ретінде; Ежелгі Греция мен Ежелгі Римдегі әлеуметтік және саяси оқытулар).

Екінші кезең ортағасыр мен Қайта өрлеу дәуіріндегі әлеуметтік білімнің дамуын қамтиды (Таным формасы мен дүниетаным жүйесінің  өзгерісі. Августин Блаженный Теософиясы. Қайта өрлеу дәуіріндегі қоғам жөнінде әлеуметтік білімдер мен  ойлар. Н.Макиавелли, Ж.Боден, Т.Гоббс және т.б.  әлеуметтік ойларының қалыптасуы). 

Үшінші кезең  17-18 ғасырдағы адам мен қоғам жөнінде  әлеуметтік білімдер. Жаратылыстану  құқығы мен қоғамдық келісім концепциясы. Ш.Монтескье, Ж-Ж. Руссо және т.б. әлеуметтік концепциялары. Консерватизм мен либерализм ұғымдары.

Әлеуметтік тарихтың төртінші кезеңі 19 -20 ғасырды қамтиды. Адам жөнінде ғылым. Огюст Конт әлеуметтануы. Эмпирикалық социологиялық зерттеулердің  қарқынды дамуы. Әлеуметтану позитивизмінде методологиялық бағыттың басымдылығы. Конт заманынан бастап, қоғам жөнінде білімнің жеке саласы ретінде академикалық  әлеуметтану кезеңі басталады. Түрлі ғылыми мектептер қалыптасады: натурализм, эволюционизм, органицизм, социал-дарвинизм және т.б.  19 ғ. аяғы мен 20 г. басы  әлеуметтануда натурализмның терең дағдарысымен байланысты, бұл қызығушылықтың әлеуметтік әрекет пен өзара әрекет  мәселелеріне ауысуын, түсінуші әлеуметтану әдістері мен тұлға әлеуметтану концепциясының құрастыруымен байланысты болды (М.Вебер, Э.Дюркгейм  және т.б.). 20 ғасырдың 20-80жылдар аралығында әлеуметтануда қазіргі  негізгі бағыттардың қалыптасуы, қарқынды салалық жіктеліс пен  зерттеу әдістерінің жетілу үрдісі жүрді. 80-шы жылдардан бастап әлеуметтану дамуында жаңа қазіргі кезең басталады.

 Әлеуметтану  түсінігі 1832 жылы ғылыми айналымға 19 ғасырдың  француз ойшылы Огюст Контпен (1798-1857) алғаш рет қолданылды). Ол қоғамдық өмір  құбылыстарын тарихи және жүйелік аспектілерінде біліп тануа талпыныс жасады. Конт негізгі еңбектеріне алтытомдық «Позитивты философия курсы»(1830-1842), «Позитивты саясаттың жүйесі, немесе адамзат дінін орнататын трактат» (1851-1854)  және т.б.  Конт пікірінше, әлеуметтану жаратылыстану ғылымына сай, әлеуметтік құбылыстарды  эмпирикалық және аналитикалық  түрде зерттеу және фактілер негізделу қажеттілігін түсіндірді. Бұл әлеуметтанудың ауызша, абстрактылы талдаудан алшақтап, «позитивты», яғни қоғамдық  өмір мәселелерін қолайлы шешу қабілеті деп тұжырымдады.  Конт әлеуметтануды әлеуметтік статика мен әлеуметтік динамикаға ажыратады. Әлеуметтік статика  қоғамды олардың элементтерінің тұтастығы мен тепе-теңдігі  жағдайы ретінде зерттейді және негізгі  заңы ретінде әлеуметтік гармония заңың  қолданады. Әлеуметтік статиканың міндеті – отбасы, адам, өмір шарттарын зерттеу. Әлеуметтік динамика қоғам дамуының жетекші  күшін айқындайды. Конт мазмұндауында мұндай күштерге; экономикалық табиғи шарттар, климат, географиялық орта, сондай-ақ адам санасы, ойы, көз-қарастары жатады. Әлеуметтік статика, өмір сүру  заңдарын қарастырса, әлеуметтік динамика қоғам өзгерісінің кезеңдерін мен заңдарын сипаттайды. Конт қоғам тарихын үш кезеңге бөлді: теологиялық, метафизикалық және позитивтік.

Теологилық кезеңді  Конт қоғам дамуының белгілі кезеңі 17-18 ғасырға дейін созылған деп  дәйектеді. Сол кезеңде идеялық  сипаттағы негізгі үстем күш дін болды. Бұл кезеңде адамзат санасы құбылыстардың не бастапқы не соңғы себебін табуға тырысады. Адам санасы абсолюттік білімге тырысады.

Екінші кезең  – метафизикалық. Қоғамда абстракция, метафизикалық концепциялар үстемдік етеді. Бұған Конт материалистік философия мен  революциялық қағидаларды жатқызады. Бұл концепцияларды сынға алып,  ол марксизмнің, әсіресе таптық  күрес жөніндегі көз-қарастарымен келіспеді.

Үшінші кезең - позитивистік. Конт тұжырымы бойынша, қоғам үшін ең лайықты кезен деп сипаттады. Бұл діни, философиялық тұжырымдамалардан алшақтап, эмпиризм, физикализм, позитивизм принциптер негізінде  қоғамның барлық салаларын қарастырады. Эмпиризм - дүние жөнінде нақты ақиқат дерегі ретінде тәжірибе болып табылады. Позитивизм – пәніне нақты фактілер ғана жатқызылады. Физикализм – бұл физика ғылымы  тұрғысында қарастырылатын, ғылыми түсініктер. Осымен Конт әлеуметтануды жаратылыстану ғылымдары, әсірессе физика үлгісі бойынша бағыттады.

Әлеуметтану қоғам  дамуын табиғат заңдарынан ажыратылмайтын, универсалды заңдарды қарастыруға бағытталады. Өз ғылыми жаңалықтарын ол  төрт әдіс арқылы іске асырады: бақылау, эксперимент,  салыстырмалы және тарихи әдіс.

Әлеуметтанудың  кейінгі дамуына Конт еңбектерінің  маңызы зор болды. Қазіргі батыс  әлеуметтанушылар Контты әлеуметтанудың әкесі деп бағалайды.  Конт еңбектерінде нақты эмпирикалық зерттеулерге көшу алғышартын қалыптастырды.

19ғ. аяғы мен  20ғ. басында әлеуметтік ойдың  негізгі бағыттарының сипаттамасына  тоқталайық. 

19ғ. аяғы мен  20ғ. басындағы батыс әлеуметтануының биорганикалық мектебі қоғамның дамуын табиғи  ағза  аналогы ретінде қарастыруы және  әлеуметтік өмірді биологиялық заңдылықтар негізінде  түсіндіруге талпыныс  жасаған бағыт.  Оның негізгі өкілдері Г. Спенсер,  Л.Гумплович, А.Гобино және т.б.

Биорганикалық мектеп  өкілдері, әлеуметтанудың негізін  салушылардан гөрі, қоғам ағза деп  дәйектеді және  қоғам мен ағза арасындағы  жаңа ұқсастықтарды  іздеумен  айналысты.  Олардың  ойынша,  мысалы,  сауданың  қоғамдағы  қызметі, ағзадағы қанайналым қызметімен тең келеді, ал үкімет қызметі бас миы қызметіне ұштастырылады.

Герберт Спенсер (1820-1903), ағылшын философы мен  әлеуметтанушы- позитивисты әлеуметтануда  натуралистік бағыттың  көрнекті өкілі болып  келді.  Ол қоғамды  биологиялық  ағза аналогиясында қарастырды.  Спенсердің әлеуметтік  оқулары «органикалық теориялар» отауына ие болды. Ол бойынша қоғам жанды дамушы ағза ретінде оның негізгі құрамдас бөліктерінің өзара әрекет дамуы негізінде қарастырылады. Қоғам функциялары тірі ағза функцияларымен  ұқсас келеді. Спенсердің «Әлеуметтану негіздері» басты еңбегінде, қоғамды зерттеуде эволюциялық-тарихи тәсіл   құрылымдық-функционалдық және жүйелік ұштас келеді. Әлеуметтік ағза  үш басты «жүйеден» тұрады: «реттеуші», «өмір үшін қажет шарттарын  қалыптастыру» және «үлестіруші».

Спенсер қоғамның екі түрін ажыратты: әскери және өндірістік. Олардың әрқайсысында  өмір сүру күрес құралдары әртүрлі  келеді.  Қоғамның бірінші түрі  әскери қайшылықтарға бағытталса, ал екіншісі өндірістік бәсекеге, яғни жігер, күш, қабілеттер негізінде жеңіске жетеді. Осындай күрес түрі қоғам үшін қолайлы, себебі  бұл қоғамның интеллектуальды және моральды деңгейінің өсуіне әкеледі. Конт сияқты, Спенсер әлеуметтік дамудың органикалық үрдісіне күштеп араласу талпыныстарын, мысалы, революцияны жағымсыз бағалады. Социализмнің қарсыласушысы ретінде, Спенсер бұл жүйе бюрократиялық аппараттың өсуіне әкеледі деп дәйектеді.  Бір уақытта ол теңдік жақтасы болып, тұлғаның құқық еркіндігі мен заң алдындағы теңдігімен түсіндірді.  Спенсердің әлеуметтік қағидасы  функционализм және  құрылымдық функционализм сияқты батыс мектептердің қалыптасуына  елеулі әсерін тигізді.

Әлеуметтануда натуралистік бағытқа жаратылыстану  ғылымдарының  таным құралдары  мен әдістеріне  сүйенетін, концепциялар жатады.  19ғ. мен 20ғ. басында  батыс әлеуметтануда натурализімнің екі негізгі түрі қалыптасты:  социал-биологизм және әлеуметтік механицизм. Механицизм жақтастары  қоғамдық өмір мен адам тәртібін  физика ғылымдарында таралған  заңдылықтар негізінде  түсіндіруге тырысты.

Бірінші кезекке  қандай да табиғи факторлар немесе әлеуметтік дамудың  қозғаушы күштерін, кейде белгілі  жаратылыстану  ғылымдарының әдістемелік үлгілерін  белгілеуі натуралистік мектептердің  жіктелуіне негіз болды.  Осылай  биорганикалық мектеп  әлеуметтік тұтастық құрылымына назар аударса, нәсілдік-антропологиялық - адамның биологиялық  табиғатының,  оның нәсілдік қасиеттері мен генотипінің қоғамдық өмірге ықпалын, ал социал-дарвинизм - өмір сүру үшін күрес пен тұқым қуалаушылық, географиялық мектеп - географиялық сала мен кеңістігінде  адамдардың орналасуы.

Әлеумет - дарвинизмнің негізгі идеясы бұл барлық табиғаттағы  қозғалыс күшін адамның қозғалыс күшімен байланыстыру болды. 19ғ II жартысы 20ғ басында пайда болған антропологиялық  мектептің негізгі бағыттары төмендегідей болаты:

а) әлеуметтік өмір мен мәдениет антропологиялық қозғалыс факторының нәтижесі;

ә) көршілік қауым  өзара интеллектуальдық, шығармашылық және басқада жағдайларда бір- бірімен  тең емес;

б) көпшілік қауым  байланысқан жалпы физика- антропологиялық белгілер әлеуметтік- тарихи процестердің негізгі  субъектісі болып табылады;

в) адамның әлеуметтік тәртібі немесе қозғалысы бұл  биологиялық үрдістермен байланысты.

Демографиялық мектеп (өкілдері М. Ковалевский, К. Джини, Дж. Браунли)  халық тығыздығы мен мөлшерінің әртүрлі әлеуметтік -мәдени құбылыстарға  ықпалын зерттеуге көніл бөлді. Өмір үдістерінің статистикалық  зерттеулері (туу, өлу,  неке, ажырас және т.б.) арнайы халық әлеуметтануын белгілейді. Тығыздық биологиялық факторлары мен  халықтың мөлшері  әлеуметтік ұйымдастырудың,  саяси құрылыстың,  идеологияның   сәттері мен сәтсіздігін айқындау -   бұл әлеуметтік мектептің негізгі оқытуын құрайды.

Географиялық  мектеп өкілдері: Э. Реклю, Ж. Ратцель, Л. Мечников  ойынша,  өмірлік кеңістік  мемлекеттің саясатын  белгілей алады. Бұл мектеп әлеуметтану үшін құнарлы ойлар әкелді, географиялық ортаның және оның бөлек компоненттерінің  (климат, ландшафт және т.б)  айрықша рөлі.

Психологиялық мектеп (Л.Уорд, Ф. Гиддингс, Г. Тард, Г. Лебон, Ч. Кули). Әлеуметтануда психологизм әлеуметтік үрдістерді  адамдардың психологиялық қасиеттері негізінде түсіндіріледі.