Көтерілістің алғышарттары

1. Қазақ халқының  ұлт-азаттық қозғалысының 2-ші кезеңі (1837-1870 жж.). Кенесары Қасымұлы басқарған  халық соғысы.

 

Көтерілістің алғышарттары

 

Ұлт-азаттық қозғалысының тарихында XIX ғасырдағы ең ірі 1837-1847 жылдардағы көтеріліс ерекше орын алады. Өзінің құлаш сілтемі, Россия саясатына  әсер етуі, халықты қамтуы, ұзаққа сөзылыу  және табындылығы жөнінен ол қазақ  халқының бұрынғы және өзінен кейінгі  қимылдарынан едәуір ерекшеленеді.

 

XIX ғасырдың 20-30 жылдарында  Қөқан бектері мен Хиуа хандары  Қазақстанның оңтустігіндеғі қазақтарды  билігінде ұстап, оларды алым-салықпен  және тонаумен қинады.

 

1836 жылы Қоқан ханы  оңтустікке қөныс аударған Саржан  Касымұлын өлтірді. 1840 жылы әкесі  Қасым, бауырлары қайтыс болды. 

 

Орта жуз жерінде 1822 жылғы Жарғы бойынша бұрынғы  дәстурлі басқару түрі өзгеріп, жаңа округтар, приказдар құрыла бастады. Бұл қазақтардың мал шаруашылығына  кері әсер етті.

 

Көтерілістің мақсаты 

1. Россияның отарлау  саясатына шек қою. 

2. Патша үкіметінің  құрамына кірмеген өнірлердің  дербестігін сақтау.

3. Қазақ жеріне бекіністер  мен әскери шептердің салуын  тоқтату. 

4. Қазақтарды Қоқан  бектері мен Хиуа хандығының  езгісінен азат ету. 

 

Көтерілістің қозғаушы күштері.

 

Негізгі қозғаушы күштері  қарапайым қазақ шаруалары болды. Жалпы, көтеріліске үш жүздің қазақтары, сонымен қатар ақсүйектер, сұлтандар, үстем тап өкілдері де қатысты. Дерек  бойынша, бұл көтеріліске 80-ге таяу старшын мен сұлтан қатысқан. Мысалы, Қанқожа, Шеген, Тани Тортайұлы, Күшік, Жанай Айшуақұлы сияқты сұлтандар  көтерілісті қолдаған. Олардың мақсаты:

 

1. Көтерілісті пайдалынып, бұрынғы артықшылықтарын қайтарып  алу. 

2. Көшпелі феодалдық  дербес мемлекеттің негізін салу.

 

Көтеріліске әртүрлі  ұлттардың өнілдері қатысып, (орыс, өзбек, қырғыз т.б.) кейде көтерілісшелер саны 20 мыңға жетті. Көтерілісшелердің  жеке әскери бөлімдерін басқарған қазақ  батырлары: Ағыбай, Имак, Бұхарбай, Жоламан, Бұғыбай, Жеке, Бейсейіт, Сұраншы, Анғал  батыр т.б.. Көтеріліске Кенесарының  інілері Наурызбай, Әбілғазы, Әпкесі Бопай қатысты.

 

Көтерілістің барысы. 

 

1837-1847 жылдардағы көтеріліс  бүкіл Қазақстан жерін қамтыды.  Көтеріліске Абылай ханның немересі, Қасым сұлтанның баласы Кенесары (1802-1847 жж.) сұлтан басшылық жасайды. 

 

1837 жылы қараша айында  Кенесары Қызылжар (Петропавл) маңында  Ақтау бекінісіндегі қазак отрядына  шабуыл жасап, патша үкіметіне  ашық қарсылық білдірді. Бұл көтерілістің  басталуы болды. 1838 жылы 26 мамыр күні  Кенесары бастаған көтерілісшілер  Ақмола бекінісін шабуылмен басып  алып, өртеп жіберді. Ақмолаға  иелік еткен Карбышев пен сұлтан  Қоңырқұлжа Құдаймендіулы бекіністі  тастап, қашып кетеді. 1838 жылдың жазы  мен күзінде Орта жүз қазақтарының  басым бөлігі Кенесарыны қолдайды. 1838 жылы күзде көтеріліс Кіші  жүз оңөріне тарайды. Батыр  Жоламан Тіленшіұлы көтеріліске  қосылады.

 

1841 жылы тамыз айында  Кенесары сарбаздары Ташкентке  аттанып, бірақ жұқпалы аурудың  таралуынан жөрық тоқтатылды. Бұл  жолы Кенесары қолы қоқандықтардың  билігіндегі Созақ, Жаңақорған, Ақмешіт,  Жүлек бекіністерін қоршауы және  бірнеше бекіністерді алуы сарбаздарды  рухтандырды. Қоқан ханы Кенесарыға  одақ жасауды усынып, бірақ батыр  оны қабылдамайды.

 

Көтерілістің кеңеюінен  сескенген патша үкіметі көтерілісті  тезірек басуға тырысады.

 

Орынбор губернаторы  Обручев пен Батыс Сібір генерал-губернаторы  Горчаков көтерілісті басуға әскер  жібереді. 1842 жылы Кенесары қолына қарсы  бағытталған Сотников басқарған  жазалау отрядтары жіберілді. Сібір  жазалау отрядтары бейбіт қазақ  ауылдарын ойрандап, 14000-ға жуық малын  алып, 100-ге жуық адамды өлтірді.

 

1843 жылы 27 маусымда старшын  Лебедев басқарған, 300 адамнан тұратын  казак отрядтары көтерілісшілерге  қарсы аттанады. 1843 жылы тамызда  көтерілісшілерге қарсы Жантөреұлы, Айшуақұлы, Бизанов, подполковник  Генс басқарған 5000 адамнан құралған  жазалаушы топ ұйымдастырылды. Омбы  және Қарқаралы маңында жазалаушылырдың  қосымша тобы жасақталды. Кенесарының  басын кескенге 3 мың сом белгіленді.

 

1843 жылы 1 және 7 тамызда  көтерілісшілер казактардың Орынборлық  тобымен шайқасып, казак Сарбаздары  шегінді. 1843 жылы 17 тамызда полковник  Бизановтың төбы ешқандай нәтижеге  жетпей Ор бекінісіне оралды.

 

1844 жылы 21 шілдеде көтерілісшілер  сұлтан Жантөреұлы басқарған  отрядты женіп, 44 сұлтан қаза табады, сұлтанның аман қалған тобы  Тобыл өзеніне қарай шегінеді. Кенесарыға қарсы күресте дәрменсіздігі  үшін старшын Лебедев Орынборға  шақылырып, сотқа берілді. 

 

 

1844 жылғы Кенесарының  жеңістері Орынбор әкімшілігін  Кенесарымен келіссөз жүргізуді  бастауға мәжбур етті. Кенесары  патша үкіметімен тартысты келіссөз  арқылы шешуге бұдан бұрында  ойлаған болатын. 1838 жылғы желтоқсанда  Батыс Сібір геренар-губернаторы  князь Горчаковқа және I Николайға  арналған хатты тапсыруға жіберген  елшілігінде Кенесарының қойған  алғашқы талаптары: 

 

1. Қазақ жерлеріндегі  округтік приказды жою. 

2. Абылай хан кезіндегі  қазақ жерінің дербестігін қалпына  келтіру. 

3. Салық жинауды тоқтату. 

 

Бірақ Кенесарының елшілігінің  бес өкілі тұтқынға алынып, жазаға тартылған болатын.

 

Кенесарының қөйған екінші талаптары.

 

Әскери бекіністер салынбаған Актау, Есіл және Нұра – Жайық өзеніне  дейінгі өңірді Россия билігінен  босату.

 

1845 жылы сәуір айында  Кенесары ауылына орыс елшілері  Долгов пен Герн келді. Бірақ  бұлардың талабы қазақ жерінде  отарлау саясатын Одан әрі  жүргізу болды. 

 

Патша әкімшілігінің  қойған талаптары:

1. Кенесарыға басқа  елдермен дипломатиялық байланыс  жасауына тыйым салу.

2. Көтеріліске қатысқан  қазақ руларына үкімет межелеген  жерлерде ғана көшіп-қонуға руқсат  ету. 

3. Кенесарының Орынбор  казактарының иелігін Россия  империясының бір бөлігі ретінде  мойындаған жағдайда ғана көтерілісшілерге  кешірім беру.

 

Екі ай бойы Кенесары ауылында болған елшілір талаптарын орындата алмай Орынборға қайта оралды. Екі жақ бір-біріне талаптарын мойындата  алмағандықтан, келіссөздер тоқтатылды. 1845 жылы патша үкіметі қазақ жерін  бекіністер салу арқылы отарлауды жалғастырда  түсті (Ырғыз, Төрғай өзендері бойында  салынды).

 

Кенесарының хандық билігі.

 

1841 жылы тамызда Кенесары  хандық билікті қалпына келтіріп, феодалдық мемлекет құрды. Жер  ақсүйектердің меншігі болып  саналды. Кенесары билер мен  старшындарға, батырларға арқа сүйеді. Маңызды мәселелерді Хандық Қеңес  шешіп отырды. Хан Кенесі - кеңесуші  орган ғана болды, билікті ханның  өзі ғана айтатын. Әбілқайыр  хан тұсындағы оның еркін тежеп  отыратын Ақсақалдар кеңісіне  қарағанда, бұл бір шама ерекшелік  еді. 

 

Кенесары хандығындағы бірқатар өзіндік ерекшеліктері:

 

1. Билер сотын жойып,  хандық сот енгізіді, нәтижесінде  Жоғарғы сот билігін Кенесары  өз қолына шоғырландырды. 

2. Арнайы қаржы тобын  құрды. Қаржы мекемесі алым-салық  жинаумен және керуендерден баж  салығын алумен айналысқан.

3. Салық жинайтын қызметкерлер  тобын сайлады. 

 

Салық саясатындағы негізгі  өзгеріс жекелеген феодалдар  жинайтын алымды хан қазынасына түсетін  бірыңғай салықпен ауыстыруға Кенесарының  талаптануы деу керек.

 

Кенесары мал шаруашылығымен айналысатын аудандардан «зекет», ал егіншілерден «ұшыр» салығын сақтап қалды. Сонымен бірге ол ауыл бойынша  ерекша салық және әр түрлі дәстүрлі сый-сипат ретіндегі сайлықтар  алып отырды.

 

4. Ірі феодалдардан  алынған мал мен дүние мүлікті  бөлу тобын кұрды. 

5. Хандық Кеңестің  қабылдаған шешімдерінің орындалуын  қадағалап отыратып және Кенесарының  үндеулерін таратуға жауап беретін  басқару ісін сайлады. 

6. Отырықшылықты дамытты. 

7. Барымтаға шек қойды. 

8. Дипломатиялық қызмет  үйымдастырды.

9. Әскери істе жасақтарды  жүздіктерге, мыңдықтарға бөліп,  қатаң әскери тәртіп орнатты.Опасыздарға  өлім жазасын кесті. Оның әскерлерінің  бір бөлігі тұрақты түрде әскери  өнерге үйретілді. 

10. Бұйрығын орындамағаны  үшін Кенесары «шік» деп аталатын  ерекше жаза қолданған (кікәлі  адамның басына қалышпен не  пышақпен кесіп белгі салған), ондай жаза алғандар Кенесары  кешіргенше айыпты деп саналды,  ешқандай іске қатыса алмады. Сөйтіп, Кенесарының қайта қүрушылық  қызметі ел билеуді ұйымдастырудың  барлық жағын қамтыды. 

 

Алайда, XIX ғ. бірінші  жартысында қалыптасқан саяси-экономикалық жағдайда орталықтанған феодалдық  мемлекетті басқару жүйесін құру мүмкін болмағандықтан, Кенесары хандығы  ұзақ өмір сүре алмады.

 

Кенесарының ақырғы жорығы.

 

Орынбор және Сібір шептері  арқылы қысымға алынған Кенесары көтерілістің басты ошағы Төрғай даласынан 1845 жылы Жетісіға ойысуға  мәжбур болды. Жағдайының қиындап кеткенін ескерген, Кенесарының мақсаты Абылай ханның тікелей тұқымдары билеген  Ұлы жүзге барып, патша үкіметіне  және Қоқан ханына қарсы куресте  қолдау табу еді. Екіншіден, хандығының құрамына Жетісуды қосу арқылы Абылай кезіндегі қазақ мемлекетінің иелігін  қалнына келтіру де Кенесарының  ойында болды.

 

1845 жылы қарашада Кенесары  Созақ, Жаңа Жүлек, Қорған бекіністерін  басып алып, Ташкент пен Түркістанға  қарай бағыт алды. Бұл Қоқан  билеушілерінің үрейін туғызды.  Кенесарыға қарсы Бухар мен  Қоқан одағы құрылды. Оңтустікке  қоныс аударған Кенесарыны Ұлы  жүздің халқы түгелдей қолдамады  (Сүйік, Қунанбай, Өскенбайұлы, Барақ  Султанбайұлы сияқты белгілі  адамдар). Өзін қолдамаған ауылдарды  Кенесары ойрандата бастады. Оның  бұл әрекеті қарапайым халықтың  наразылығын туғызып, көтерілістің  жеңілуін тездетті.

 

Көтерілісшілер қырғыз манаптарының иелектеріне жақындады. Россия мен Қоқан бектерінің арасында екі жүзді саясат ұстаған қырғыз манаптары (феодалдары) Кенесарының  Қоқан хандығына қарсы бірігіп  күресу жөніндегі ұсынасын қабылдамады.

 

1847 жылы сәуір айында  Кенесары 10 мың әскерімен қырғыз  жеріне басып кірді. Көтерілістің  бастапқы сипаты өзгеріп, әскерлердің  қырғыз ауылдарын тонауы Кенесарыға  қарсы өшпенділік туғызды. Қазақ  сұлтаны Рустем мен Сыпатай  би топтарының ұрыс қарсаңында  Кенесарыдан бөлініп кетуі, қазақ  жасағының жеңілісіне әсер етті.

 

Кенесарының және оның соңынан  ерген сарбаздардың тағдырын шешкен ақырғы қанды шайқас Кекілік-Сеңгір (Бишкектің маңы) тауының маңайындағы  Майтөбе деген жерде болды.

 

1847 жылы Майтөбе түбіндегі  шайқаста Кенесары 32 сұлтанмен бірге  қаза тапты. 

 

Орыс үкіметі Кенесарыны жазалаушылардың еңбегін ұмытпады. Жантай Қарабеков патша үкіметінен алтын медаль, арнайы мақтау қағазына ие болды. Орманға алтын жіптермен  тігілген халат тапсырылды.

 

Жеңілу себептері:

 

1. Көптеген қазақ феодалдары  Кенесарыны қолдамады. 

2. Қазақ халқы арасында  рулық алауыздықтар, руға жіктелу  басым болды. 

3. Россия билеушілерінен  жеңілдіктер алған ақсүйектердің  бір бөлігінің орталықтанған  феодалдық мемелекет қуруға мүдделі  болмауы. 

4. Көтерілісті қолдамаған  ауылдарға Кенесары аса қатты  жаза қолданды.

5. Қазақтар қырғыздармен, қоқандықтармен болған шайқастарда  Кенесарыны қолдамады. 

6. Бұхар, Қоқан феодалдарымен  соғысып, күшін сарқыған Кенесары  қолы Россияға қарсы тұра алмады.

 

Көтерілістің тарихи маңызы:

 

1. Кенесары Қасымұлы  бастаған көтеріліс - XIX ғ. барлық  Қазақстан жерін қамтыған аса  ірі отаршылдыққа қарсы бағытталған  азаттық көтеріліс. 

2. XIX ғасырдың бірінші  жартысындағы Россиядағы азаттық  көтерілістерінің құрамдас бөлігі.

3. Патша үкіметінің  Қазақстанның оңтүстік өңірінің  отарлауын біраз уақытқа кешеуілдете  түсті. 

4. Қазақ елінің ішкі  қайшылықтарының Россия саясатымен  байланыстылығын көрсетті.

5. Патша үкіметінің  Қазақстан жерінде отарлау саясатың  жүргізіп отырғының көрсетті.

6. Халықтың ұлттық  сана-сезімінің өскендігін дәлелдеді. 

 

Кенесары – Абылай ханның ісін жалғастырушы тұлға. Оның ерлігіне арналып, “Кенесары - Наурызбай” дастаны жазылды (авторы Нысанбай). Кенесары қазақ халкының азаттығы үшін, отаршылдыққа қарсы күрескен ұлттық батыр.

 

2. Қазақстанның Россияға  қосылуының аяқталуы.

 

Ұлы жүздің Россияға қосылуы.

 

Ұлы жүз Россия қоластына  Кіші жүз бен Орта жүзден кейін  өтті. Йткені XIX ғасырдың 20 жылдары Ұлы  жүздің бір бөлігі Орта және Кіші жүздердің  Оңтүстіқ аймақтары Хиуа және Қоқан  хандықтардың иелегінде болды. Бұл  өңірдегі халықтарды Хиуа, Қоқан, Бұхар  хандықтары қыспаққа алуды көбейтті. Хиуа, Қоқан, Бұхар хандықтары Каспий теңізі жағалауларынан Жетісуға дейінгі  жерлерге шабуылдап отырды. Әсіресе  Хиуа ханы Мұхаммед–Рахымның 1812, 1816, 1820 жылдардағы шабуылдары жойқын болды. 1820 жылы Хиуа ханы 2000-ға жуық қазақ ауылын аяусыз қырып жойды.

 

1821 жылы Орта Азия  хандықтарына қарсы Тентектөре  басқарған қазақ шаруаларының  қозғалысы басталды. Көтерілісшілер  саны 10 мыңнан асып, Түркістан, Шимкент,  Әулисата, Сайран өңірін қамтыды.  Көтерілістің халықтық сипатынан  шошынған феодалдар опасыздықпен  Қоқан жағына шығып көтеріліс  қатыгездікпен жаншылды.

 

Оңтүстік Қазақстан, Жетісу өңіріндегі халықтардың Россия мемлекетімен сауда экономикалық қатынастары  барған сайын кеңейе түсті. Осындай  себептердің бәрі Ұлы жүз халықтарының Россия империясына қосылуын тездетті. 1817 жылы сұлтан Сүйік Абылайханұлы басқарған 66 мың адамнан тұратын  жалайыр руы Россия империясының құрамына қосылды 1825 жылы Ұлы жүз  жерінде Россия империясының Алатау, Қапал, Лепсі сияқты әскери бекіністері  салынды. 1825 жылы 50 мың халқы бар  үйсін болысы Россия мемлекетінің құрамына қосылды. 1847 жылы Іле және Лепсі өзендері маңындағы қазақтар мен қырғыздар  Россия билігін мойындайды. 1848 жылы 10 қантарда Жетісудағы қазақтарды билеу  үшін Россия патшалығы бұл өңірге жаңа лауазымды (пристав) бекітеді. Приставтың резиденциясы қапалда (1847 жылы салынды) болды.