Адам психологиясы

Адам - әлеуметтік қатынастармен саналы іс-әрекетті жүзеге асырылып, табиғаттары кемелденіп жетілген ақыл ой иесі және қоғамдық тұлға. Осы ерекшеліктеріне орай адамды ғылымның көптеген салалары зерттейді. (философия,анотомия, физиалогия, антропология, тарих, педагогика, психология) және әр ғылым адам проблемасын әр қырынан зерттейді. 
Философия - дүние танымдық, көзқарасын анатомия мен физиалогия денесі мен жүйке жүйесінің құрлысын, оның қызметін антропология – адамның қоғамда алатын орны, табиғаттағы өзге құбылымтары мен байланысын, тарих- қоғам өміріндегі қарм қатынасын саралау, ал педагогика- адам тәрбиесі, оның білім беру жүйесін қарастырып оның қоғамның белсенді азаматы етіп қарастырып көздейді. Психология - адамның жан дүинесінің сырын, психикасының даму заңдылықтарын, оның жеке қасиетерінің желінуі мен қалыптастыру жолдарын зертейді. 
Қарап отырсақ әр ғылым өз бетінше белігілі бір мақсатты көздейді. 
Адам қоғамда өмір сүреді, ал адам тыс өмір сүруі ешбір мүмкін емес. Оның тәні де, жаны да айналасындағылармен қарым- қатынас жасау үстінде, тек әлеуметтік әсер жағдайында ғана кісілік мәнге не болады. 
Адамның санасының дамып, өсуі, тікелей өзінің өмір сүріп отырған ортасына байланысты. Сондықтан адам психологиясын дұрыс ұғыну үшін: 
- әлеуметтік жағдайын білу керек; 
- оның қандай орталық өкілі екенін айыру; 
- оның көзқарасы мен наным-сенімін; 
- бағыт-бағдарын, білімі мен тәжірибесін 
- икем бейімділігін анықтау крек. 
Міне, тек осы айтылғандардан кейін ғана, нақты мәліметтерден соң сол адам туралы пікрі білдіруге мүмкіндік туады. 
Психология адамның даралық сипатарын қарастырып, оның кісілік қасиеттерін өрістетуді мақсат тұтады.

Адамның ұйқы кезіндегі жатысына қарап та оның өмірдегі ұстанымы, адамдармен қарым-қатынасы, мінезі туралы білуге болады екен.

1. Ана құрсағындағы туылмаған сәби сияқты жататындар – айналасында өзіне қорған болатын жандардың көп жүргенін қалайтын адамдар. Басқалармен араласуы ақырындау, адамның жақсы-жаман мінезін бірден ажырата қоймайды. Өте сезімтал, жараланғыш, мейірімді болғанымен, сырт көзге бұл қасиеттерін көрсете бермейтін жандар. Өзіне таныс емес ортада тым қарапайым және ұялшақ.
2. Қырымен қимылсыз жататын жандар – өмірде барлығынан хабардар болуға ұмтылатын адамдар. Салмақты және айналасына пайдасы тиіп жүретін жандар. Өте жақсы дос бола алады, адамдармен тез араласып кетеді және сенгіш.
3. Қырындап жатып, қолын алға созып ұйықтайтындар – өте сақ адамдар. Ешкімге сене бермейді, көп нәрсеге күдікпен қарайтын адамдар. Мінездері де тік және эмоцияға аса беріле қоймайды.
4. Тіп-тік, қатып ұйықтайтындар – өте тұйық және сабырлы жандар. Өз алдына мақсат қоя білетін, сол мақсатқа табандап тұрып жететін қасиет бар. Сыртқы көркіне көп назар аударатын оларға көпшіліктің алды болып жүрген ұнайды.
5. Қолдарын жайып, шалқасынан ұйықтайтындар – жақсы дос, мұқият тыңдаушы. Олар көпшіліктің көзіне түсуді, ықыласына бөленуді жақсы көрмейді. Өздеріне өте сенімді, оптимист жандар. Істерді алдын ала жоспарлағанды жақсы көрмейді.
6. Етпетінен жатып ұйықтайтындар – мінезі темірдей мықты әрі қатты адамдар. Өздерінің айтқанындай болғанын қалап, соны орындайды. Кейде тік мінезденіп, қатал болады. Өз ісін сүйіспеншілікпен, ұқыпты атқарады. Адамдармен тез тіл табысқыш. Кейде тым өзімшіл. Сынды ауыр қабылдайды.

Психика (от греч. psychikos – душевный) — форма взаимодействия животного организма с окружающей средой, опосредствованная активным отражением признаков объективной реальности. Активность отражения проявляется прежде всего в поиске и опробовании будущихдействий в плане идеальных образов.

Психология (от греч. psyche – душа, logos – учение) — наука о закономерностях функционирования и развития психики, основанная на представленности в самонаблюдении особых переживаний, не относимых к внешнему миру. Со 2–й половины ХIХ в. произошло отделение психологии от философии, что стало возможным в силу развития объективных экспериментальных методов, пришедших на смену интроспекции, и формирования особого предмета психологии человека, основными признаками которого стали деятельностная активность и присвоение общественно исторического опыта.