ДНҚ[өңдеу]
Уикипедия — ашық энциклопедиясынан
алынған мәлімет
ДНҚ қос спиралі
Дезоксирибонуклеин
қышқылы (ДНҚ) - тірі организмдердегі генетикалық ақпараттың ұрпақтан-ұрпаққа берілуін,сақталуын,дамуы
мен қызметін қамтамасыз етуіне жауапты нуклеин
қышқылының екі түрінің бірі. ДНҚ-ның клеткадағы басты қызметі - ұзақ
мерзімге РНҚ мен белокқа қажетті ақпаратты
сақтау. ДНҚ-ның ерекшелiгi. Бiр организмнiң
барлық клеткаларындағы ДНҚ молекуласының 5'-бағыттағы қалдықтардан®құрамы, құрылымы бiрдей
болады да, жасына, ортадағы жағдайына
тәуелдi емес. ДНҚ молекуласының нуклеотидтiк
құрамы, құрылымы, тiзбегiндегi нуклеотидтердiң
реттелiп орналасуы организмнiң ерекше
қасиетiн анықтайды. ДНҚ молекуласының
полинуклеотид тiзбегiндегi нуклеотидтердiң
ретi – ұрпақтан-ұрпаққа берiлетiн генетикалық
мәлiмет. Полинуклеотид тiзбегiндегi нуклеотидтердiң
реттелiп орналасуы ДНҚ молекуласының
бiрiншi реттiк құрылымы деп аталады. ДНҚ
молекуласының екiншi реттiк құрылымын
1953 ж. Уотсон мен Крик анықтады. ДНҚ құрылымының
анықталуы ХХ ғасырдағы биологияның ең
маңызды жаңалығы деп саналады. Уотсон
мен Крик теориясы бойынша екi полинуклеотид
тiзбегiнен құралған ДНҚ-ның молекуласы
кеңiстiкте оң қос қабат спираль болып
табылады. Қос қабат спиральдағы екi тiзбектiң
жолдамасы – антипараллель, бiр тiзбектегi
нуклеотидтер арасындағы байланыс 3' 3'
бағыттағы қалдықтардан түзiледi. Екi полинуклеотидтi
тiзбек өзара бұранда сияқты жалғасып,
азоттық негiз арқылы байланысады. Гидрофобты
азоттық негiздер спиральдiң iшiне орналасқан,
ал гидрофильдi пентозды-®түзiледi, екiншi тiзбектегi
нуклеотидтер арасындағы байланыс 5'фосфорлы қалдықтар ДНҚ молекуласының
сыртқы жағына қарай бағытталған. Спиральдiң
бiр айналымынаазоттық негiздiң 10 жұбы келедi.
Спиральдiң диаметрi 2 нм болады. Қос қабат
спиральдегі азоттық негiздердің қабысуы
өте ерекше. Бiр тiзбектегi аденинге – екiншi
тiзбектегi тимин, ал гуанинге цитозин
қарсы тұрады. Бұл – ДНҚ молекуласының
құрылымыныњ өте ерекше маңызды қасиетi.
Спиральдағы азоттық негiздердiң осылай
орналасуы ДНҚ тiзбегiндегi сєйкестiк-үйлесiмдiлiк
(комплементарлық) деп аталады. Қос қабат
спиральдi азоттық негiздердiң арасындағы сутектiк байланыс және гидрофобты
әрекеттесулер бiрiктiрiп ұстап тұрады.
Мұнда аденин мен тиминнiң арасында екi
сутектiк байланыс түзiледi, ал гуанин мен
цитозиннiң арасында үш сутектiк байланыс
түзiледi . Қосақтың әрқайсысында азоттық
негiздердiң пентозды-фосфорлы керегесi-мен
қосатын гликозидтік байланыстарының
арасындаѓы қашықтығы бiрдей – 1,085 нм.
ДНҚ кесіндісінің 3D
моделі (анимацияны көру үшін суретке
басыңыз)
Мазмұны
[жасыру]
- 1 ДНҚ-ның құрамы және құрылысы
- 2 Зерттелу тарихы
- 3 РНҚ-ның ДНҚ-дан айырмашылығы
- 4 Дереккөздер
ДНҚ-ның құрамы және құрылысы[өңдеу]
Дезоксирибонуклеин
қышқылы (ДНҚ) – барлық тірі
клеткалардың негізгі генетикалық материалы
болып табылатын күрделібиополимер. ДНҚ-ның негізгі құрылымдық
бірлігі – үш бөліктен құралған нуклеотид.
Бірінші бөлігі – дезоксирибоза (бескөміртекті қант);
екіншісі – пуриндік негіздер: аденин (А) мен гуанин (Г) және пиримидиндік
негіздер: тимин (Т) мен цитозин (Ц); үшіншісі –фосфор
қышқылының қалдығы. Нуклеин
қышқылдарында мономерлік қалдықтар
(нуклеотидтер) өзара фосфодиэфирлік байланыспен
байланысқан. ДНҚ барлық тірі организмдердің
болашақ ұрпағының құрылысы, дамуы және
жеке белгілері туралы биол. мәліметті
сақтап, оларды жаңадан пайда болатын клеткаларға бұлжытпай «жазу» жүйесінің
негізі болып табылады. 1940 жылдың аяғында
америкалық биохимик Э.Чаргафф (1905 ж.т.)
әр түрлі организмдердің ДНҚ молекуласына
талдау жасап, оның құрамындағы А мен Т,
Г мен Ц негіздерінің молярлық мөлшері
тең екенін көрсетті (бұны Чаргафф ережесі
деп атайды). 1952 ж. ағылшын биофизигі
М.Уилкинс (1916 ж.т.) және т.б. ғалымдаррентгендік талдау
арқылы ДНҚ молекуласы құрылымының спираль бойынша оң жақ оралымын
(В – ДНҚ), ал 1979 ж. америкалық ғалым А.Рич
(1929 ж.т.) молекулақұрылымының сол жақ
оралымын (Z – ДНҚ) ашты. Азотты негіздер
спираль осіне перпендикуляр түрінде орналасады.
ДНҚ-ның үш сатылы құрылымының кеңістіктік
моделін алғаш рет 1953 ж. америкалық ғалым Д.Уотсон (1928 ж.т.) мен ағылшын
биологы Фрэнсис
КрикФ.Крик (1916 ж.т.) жасады. Модель
бойынша ДНҚ молекуласықос тізбектен құрылған.
Қос тізбек бір-бірімен азотты негіздер
арасында пайда болатын сутекті байланыстар
арқылы жалғасады. Бұл қос тізбекті
негіздерге комплементарлық (ұқсас) принцип
тән, яғни аденинге әдетте тимин, ал гуанинге цитозин сәйкес келеді. ДНҚ-ның
бір-біріне қарама-қарсы бағытталған екі
спиральді полинуклеотидті тізбегі бір
осьті айнала оралып жатады. Уотсон мен
Крик моделінің көмегімен ДНҚ-ның өздігінен
екі еселену (репликация) қасиеті ашылды. Осы
жаңалықтары үшін Уотсонға, Крикке және
Уилкинске Нобель
сыйлығы берілді (1962). Екі еселену
кезінде комплементарлы орналасқан азотты
негіздердің сутекті байланысы үзіліп,
ДНҚ жіпшелері екіге ажырайды да, екі ұқсас
спиральді ДНҚ тізбегі пайда болады. ДНҚ-ның
екі еселенуінің мұндай процесі жартылай
консервативтік деп аталады, себебі жаңа
түзілген ДНҚ молекуласында бір тізбек
бұрынғы болады да, екінші тізбек жаңадан
түзіледі. Осының нәтижесінде организмнің
барлық клеткаларындағы генетик. материал
өзгеріссіз қалады. Бұл ғыл. жетістіктер
тірі организмнің тұқым қуалаушылығы
мен өзгергіштігін молек. деңгейде түсіндіруге
жол ашты. [1]
Зерттелу тарихы[өңдеу]
Френсис Крик
Джеймс Уотсон
ДНҚ-ны 1868 жылы швейцар физиологы, гистологы және биологы Иоган Фридрих Мишер
атты ғалым ашқан. Іріңдеген жасушалар
қалдықтарынан ғалым құрамына азот пен
фосфор кіретін бейтаныс затты тауып алады.
Алғашында бұл жаңа зат нуклеин деген атқа ие болады.
Кейіннен Мишер бұл заттың қышқылдық қасиет
көрсететінің байқайды. Осыдан кейін бұл
жаңа затты нуклеин қышқылы деп атайтын болған.
Алғашында бұл бейтаныс заттың биологиялық
қызметі белгісіз болды, көп уақытқа дейін
ДНҚ ағзадағы фосфордың қоймасы болып
есептелінді. Оған қоса, XX ғасырдың басында
ғалымдар ДНҚ-ның ақпаратты тасымалдай
алмайтындығын айтқан, себебі олар ДНҚ-ның
ақпаратты тасымалдау үшін құрылысы біртүрлі
деп есептеді.
Уақыт өте келе генетикалық
ақпаратты наруыздар емес дәл осы ДНҚ
тасымалдайтындығын дәлелдеді. Бұл ашылудың
ең бірінші дәлелі О. Эвери, Колина Мак-Леода
и Маклин Мак-Картидің бактериялардың
трансформациясы (1944 жыл) тәжірбиесі болды.
Тіпті XX ғасырдың 50
жылдарына дейін ДНҚ-ның нақты құрылысы
мен ақпаратты ұрпаққа белілуінің әдісі
белгісіз болды.
ДНҚ-ның қос спиральінің
құрылымын 1953 жылы Френсис
Крик пен Джеймс
Уотсон ұсынды. Олар модельді
Морис Уилкисон мен Розалинд Франклиннің
рентгенқұрылымды деректеріне және Чаргаффа
ережелеріне сүйене отырып құрап шығарған.
РНҚ-ның ДНҚ-дан айырмашылығы[өңдеу]
ДНҚ |
Белгілер |
РНҚ |
2 |
Жіпшелері |
1 |
Ядрода |
Орналасуы |
Ядро мен цитоплазмада |
ДНҚ-полимераза |
Ферменті |
РНК-полимераза |
А, Т, Г, Ц |
Нуклеотидтері |
А, У, Г, Ц |
Дезоксирибоза |
Қанты |
Рибоза |
Генетикалық ақпаратты
сақтап зат алмасу
процестерін қадағалау |
Қызметі |
Генетикалық ақпаратты
тасымалдау және
нәруыз биосинтезі |
РНҚ-ның
ДНҚ-дан айырмашылығы Мұның құрамында көмірсулы
кұрамдас белік ретінде - рибоза, ал азотты
негіздер ретінде аденин, гуанин, урацил, цитозин болады
(тимин болмайды). РНҚ молекуласының
ДНҚ молекуласынан айырмашылығы, оның
әрбір молекуласы бір желілі болып келеді.
РНҚ жасушалардың ядросында емес, жасуша цитоплазмасында болады. Әрбір жасушада
РНҚ-ның үш түрі бар, олар: ақпараттық (аРНҚ), рибосомалық (рРНҚ) және тасымал
(тРНҚ) болып келеді [2]